کد مطلب:173502 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:145
توحید حسینی
سیمای معصومان در زیارت «جامعه ی كبیره» به عنوان توحید الهی بلكه اركان توحید خداوند، نه مصداق معرفت الله بلكه پایگاه و آبشخور (سرچشمه) معرفت الله، درهای ایمان، ذوب شوندگان در محبت الهی، پاكان در توحید ربوبی و... معرفی شده اند.
معصوم سوم، امام حسین علیه السلام مصداق بارز و كامل نفس مطمئنه الهی است. وجودش سرشار از ایمان و اعتقاد به خداست. در قلب نازنین او عشق خدا می جوشد. او از ایمان كامل به خدا و جلوه های خدا در گفتار و كردار بهره مند است.
معصومان بزرگ ترین نشانه و آیت خدا در اتصال مردم به خدا، زمین به آسمان، سفلی به علیا و ملك به ملكوت می باشند. چرا كه امیرالمؤمنان علی علیه السلام فرمود:
ما لله آیة هی أكبر منی؛ خداوند نشانه ای بزرگتر از من ندارد.
البته همه آن بزرگواران نور واحدند.
حضور خداوند در زندگی حضرت امام حسین علیه السلام دائم و آشكار است.
خداشناسی در «دعای عرفه» كه امواج عرفان حضرت امام حسین علیه السلام است، به گونه ای عمیق و حیرت آور موج می زند.
اوج آن در این فقره ی دعا نمایان تر است كه چنین فرمود:
معبود من! چون به آثار قدرتت توجه كنم، راه وصول تو بر من دور گردد. چگونه به اشیایی كه در هستی خویش محتاج تواند، بر وجود تو استدلال كنم؟ آیا موجودی غیر از تو ظهوری دارد كه از آن تو نباشد، تا او سبب ظهور و پیدایش تو گردد؟ تو كی از نظر پنهان گشته ای كه راهنمایی من را به سوی تو رهنمون گردد و چه زمان از من دور بوده ای تا آن كه مخلوقات مرا به وصالت رسانند؟ كور باد چشمی كه تو را نظاره گر خویش نبیند!
كی رفته ای ز دل كه تمنا كنم تو را
كی رفته ای ز دیده كه پیدا كنم تو را
معصوم سوم، امام حسین علیه السلام مصداق بارز و كامل نفس مطمئنه الهی است. وجودش سرشار از ایمان و اعتقاد به خداست. در قلب نازنین او عشق خدا می جوشد. او از ایمان كامل به خدا و جلوه های خدا در گفتار و كردار بهره مند است.
معصومان بزرگ ترین نشانه و آیت خدا در اتصال مردم به خدا، زمین به آسمان، سفلی به علیا و ملك به ملكوت می باشند. چرا كه امیرالمؤمنان علی علیه السلام فرمود:
ما لله آیة هی أكبر منی؛ خداوند نشانه ای بزرگتر از من ندارد.
البته همه آن بزرگواران نور واحدند.
حضور خداوند در زندگی حضرت امام حسین علیه السلام دائم و آشكار است.
خداشناسی در «دعای عرفه» كه امواج عرفان حضرت امام حسین علیه السلام است، به گونه ای عمیق و حیرت آور موج می زند.
اوج آن در این فقره ی دعا نمایان تر است كه چنین فرمود:
معبود من! چون به آثار قدرتت توجه كنم، راه وصول تو بر من دور گردد. چگونه به اشیایی كه در هستی خویش محتاج تواند، بر وجود تو استدلال كنم؟ آیا موجودی غیر از تو ظهوری دارد كه از آن تو نباشد، تا او سبب ظهور و پیدایش تو گردد؟ تو كی از نظر پنهان گشته ای كه راهنمایی من را به سوی تو رهنمون گردد و چه زمان از من دور بوده ای تا آن كه مخلوقات مرا به وصالت رسانند؟ كور باد چشمی كه تو را نظاره گر خویش نبیند!
كی رفته ای ز دل كه تمنا كنم تو را
كی رفته ای ز دیده كه پیدا كنم تو را